---

---

---

---

Ciekawostki

Formacja Ewangelii synoptycznych

Ewangelia po grecku to euaggelion, po łacinie – evangelium, po angielsku gospel (z wczesnoangielskiego god spell – dobra nowina).

We wczesnym Kościele termin euaggelion nie oznaczał – jak dziś – księgi o słowach i czynach Chrystusa, lecz dobrą nowinę o zbawieniu mesjanistycznym, posłannictwo zbawienia.

Ewangelia może być dobrą nowiną głoszoną przez samego Jezusa albo apostolskim przepowiadaniem o Chrystusie i zbawieniu. Jest kwestią głoszenia, a nie pisanego słowa, a chrześcijańscy duszpasterze, kaznodzieje nazywani są ewangelistami.

Dopiero w II w. n.e. euaggelion zaczęło oznaczać pisemną relację o życiu i nauce Jezusa i w tym też czasie autorów Ewangelii nazwano ewangelistami. Jednak spisane Ewangelie nadal uchodziły za spełniające potrzeby misjonarskie, duszpasterskie i służyły rozbudzaniu i wzmocnieniu wiary, a ewangeliści byli nadal kaznodziejami, za którymi stał cały nauczycielski autorytet żywego Kościoła. Osoba Jezusa widziana i interpretowana w świetle zmartwychwstania jest prawdziwym ośrodkiem historii zbawienia, a prezentacja Jego słów i czynów jest teologiczna. Ewangeliści nie zamierzają pisać biografii Jezusa; ich intencja pozostaje zasadniczo kerygmatyczna (głosząca) i teologiczna.

I to znaczenie Ewangelii: relacji o życiu i czynach Jezusa, a jednocześnie nauczania i prowadzenia do rozwoju duchowego wiernych, utrzymuje się do dzisiaj.