---

---

---

---

święta Melania Młodsza (383–31.12.439)	31 grudnia
święty Waleriusz Pinian (zm. 431)

Świętą Melanię nazywamy Młodszą w odróżnieniu od jej babki, Melanii Starszej z rodu Waleriuszów, która jednak nie została zaliczona do grona świętych.

Urodziła się w 383 r. w Rzymie jako córka senatora Waleriusza Publicoli; ród ten należał do najznamienitszych w Rzymie. W wieku 13 lat wyszła za mąż za swego kuzyna, Waleriusza Piniano. Urodziła dwoje dzieci: syna i córkę, ale obydwoje umarli przedwcześnie. Po śmierci dzieci Melania namówiła męża do wstrzemięźliwości małżeńskiej.

Melania, pochodząca z jednego z najznamienitszych rodów Rzymu, posiadała olbrzymi majątek. Kiedy więc w owym czasie zaczęło bujnie rozkwitać życie monastyczne (w klasztorach)) porwana prądem, zakupiła pod Rzymem willę, w której razem z rodziną i służbą zorganizowała coś na kształt małego klasztoru.

Wiara chrześcijańska była dla Melanii i Waleriusza Piniana sprawą najważniejszą w życiu. Nie tylko starali się realizować wszystko, co miało prowadzić do przyjęcia w pełni Słowa Bożego, ale nawiązywali także liczne kontakty z najważniejszymi ośrodkami chrześcijańskimi. Tak więc w 406 roku przenieśli się do miasta Nola, gdzie biskupem był św. Paulin. Jednak miejsce to okazało się dość niebezpieczne z powodu najazdu barbarzyńców. Małżonkowie przenieśli się więc w 408 r. do swojej posiadłości na Sycylii, a potem aż do Afryki, gdzie w Hipponie w 413 r. zawarli serdeczną przyjaźń ze św. Augustynem, który był biskupem tego miasta. Potem spotkali się jeszcze ze św. Cyrylem z Aleksandrii, odwiedzili też osiedla klasztorne w Egipcie.

W 417 roku udali się do Ziemi Świętej, gdzie w pobliżu Jerozolimy znajdował się klasztor, wystawiony przez Melanię Starszą. Św. Melania Młodsza założyła na Górze Oliwnej drugi klasztor – żeński, a obok męski; wybudowała też wspólny dla nich kościół. Sława św. Melanii była w świecie chrześcijańskim tak wielka, że do klasztorów rychło zaczęli napływać liczni kandydaci.

W Ziemi Świętej małżonkowie osiedli na stałe. Tam w 431 r. zmarł Waleriusz Pinian. W 436 r. Melania wybrała się jeszcze do Konstantynopola, gdzie spotkała się ze św. Eudoksją, cesarzową, która potem również odwiedziła Melanię na Górze Oliwnej.

Melania była osobą bardzo zamożną. O jej bogactwie może świadczyć fakt, że w podróżach towarzyszyli jej nie tylko mąż i matka, ale także około 100 osób służby męskiej i żeńskiej. Wszyscy razem, nawet w podróżach, wiedli wspólne życie na wzór mnichów, oddane modlitwie, lekturze świętych tekstów i pracy. Cały ten olbrzymi majątek św. Melania przeznaczyła na cele kościelne i dobroczynne.

Zmarła 31 grudnia 439 r. Kult jej szybko rozprzestrzenił się w całym Kościele.

Imię Melania pochodzi z języka greckiego: melania – „ciemne znamię, piętno”.