Według Ewangelii Łazarz należał do zamożnych obywateli żydowskich. Mieszkał z dwiema siostrami – Martą i Marią – na wschodnim stoku Góry Oliwnej, kilka kilometrów od Jerozolimy. Był bliskim przyjacielem Pana Jezusa. Kiedy Jezus był prześladowany przez Sanhedryn, w domu Łazarza znajdował bezpieczne schronienie. Na wiadomość o śmierci Łazarza Jezus przyszedł czwartego dnia i wskrzesił go.

Więcej wiadomości o życiu Łazarza Ewangelie nie podają. Tradycja jednak przekazała nam aż dwie legendy o nim.

Według pierwszej legendy po śmierci Jezusa Łazarz został biskupem Lition na Cyprze, tam też umarł i tam do dzisiaj w Larnace pokazywany jest sarkofag z jego rzekomymi szczątkami.

Druga legenda opowiada, jak Żydzi wywieźli Łazarza wraz z siostrami na dziurawym statku na Morze Śródziemne, żeby ich utopić. Cudem jednak ocalał i wylądował u wybrzeży Francji w pobliżu Marsylii, w której miał zostać pierwszym biskupem. W XIX wieku miano tam odnaleźć jego relikwie. Dziś aż dwa miasta francuskie: Autun i Avallon chlubią się posiadaniem relikwii Łazarza.

Pierwotne chrześcijaństwo otaczało Łazarza wielką czcią. W Betanii wystawiono mu dwa sanktuaria: jedno w miejscu, gdzie miał stać jego dom, a drugie tam, gdzie był grób.

Imię Łazarz pochodzi z hebrajskiego – od biblijnej formy Eleazar – Bóg wspomaga.

Niektóre kalendarze wspominają Łazarza pod datą 17 grudnia, jednak marcowa data ma uzasadnienie w tradycji, bowiem w IV wieku właśnie wtedy urządzano procesje z Jerozolimy do Betanii na pamiątkę wskrzeszenia Łazarza.

Św. Łazarz jest patronem rzeźników, grabarzy, trędowatych, leprozoriów i żebraków.

W ikonografii przedstawiany jest najczęściej w scenie wskrzeszenia. Często jest też przedstawiany jako biskup lub też razem z siostrami – Marią i Martą; zazwyczaj wszyscy troje siedzą w łodzi.