Bł. Gandulf urodził się w 1200 lub 1201 r. w Binasco w Lombardii we, Włoszech. Ojcem jego był zamożny szlachcic z potężnej rodziny Sacchi.

Już od dziecka pragnął swoje życie poświęcić Bogu. W 1224 r., jeszcze za życia św. Franciszka, wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych w Palermo, gdzie złożył śluby zakonne w tym samym albo następnym roku. Niedługo później otrzymał święcenia kapłańskie. Studia odbywał w Pawii, teologii uczył go św. Antoni Padewski.

Dzięki zgodzie przełożonych Gandulf razem z bratem Pasquale zamieszkał w pustelni w pobliżu Polizzi Generosa na Sycylii. Prowadził życie samotne i surowe, pełne umartwień i praktyk ascetycznych. Był bardzo utalentowanym kaznodzieją, dlatego jednocześnie głosił słowo Boże dla podniesienia świadomości religijnej ludu. Głosił też kazania w hospicjum św. Mikołaja w Polizzi.

W 1256 r. założył klasztor franciszkański w Termini Imerese.

Na początku 1260 r. razem z br. Pasquale zostali zaproszeni do hospicjum św. Mikołaja w Polizzi, aby głosić kazania wielkopostne. Jeszcze przed dotarciem na miejsce zatrzymali się w Contrada San Leonardo (dziś Contrada San Gandolfo) na odpoczynek. Tam miał miejsce pierwszy cud: obok fontanny spotkali głuchoniemego chłopca z ojcem, którzy szukali zagubionej klaczy. Gandulf pocieszał ich, a klacz została wkrótce znaleziona. Ku zdumieniu wszystkich chłopiec odzyskał mowę.

Ostatnie kazanie bł. Gandulf wygłosił w hospicjum w Wielką Środę 31 marca. Trzy dni później, w Wielką Sobotę 3 kwietnia zmarł tam z przyczyn naturalnych, na posłaniu zrobionym z pnia drzewa i wiązki pędów winorośli.

Ciało Gadulfa przeniesiono do kościoła Matki (Chiesa Madre) i złożono na gołej ziemi. Kilka dni później w tym miejscu znaleziono kilka zapalonych świec. Potem ciało zostało zawinięte w białe lniane płótno i złożone na stopniach głównego ołtarza. Potem obmyto je wodą, następnie winem i umieszczono w drewnianym relikwiarzu w grobowcu. Przez lata w tym grobowcu kwitł jaśmin. Legenda mówi też, że ptaki zbierały się, żeby śpiewać w kościele, w którym złożono relikwie bł. Gandulfa.

W 1482 r. rzeźbiarz Domenico Gagini wykonał marmurową arkę dla przechowywania relikwii Gandulfa. W 1549 r. złotnik Di Leo pokrył ją srebrnymi blachami. Około 1579 r. na skrzyni umieszczono popiersie błogosławionego.

Jego kult utrzymywał się niezmiennie wiele dziesięcioleci po śmierci.

W 1320 r. mieszkańcy Polizzi poprosili biskupa Cefalu, przełożonego prowincji Palermo na Sycylii, o ogłoszenie Gandulfa patronem ich miasta i wprowadzenie dwóch świąt liturgicznych ku jego czci. Jedno z tych świąt istnieje do dziś. Jest to zwyczaj obnoszenia relikwii Gandulfa w uroczystej procesji ulicami Polizzi. Z powodu dawniejszej daty wspomnienia święto to odbywa się w trzecią niedzielę września.

W 1320 r. mieszkańcy Polizzi poprosili biskupa Cefalu, przełożonego prowincji Palermo na Sycylii, o ogłoszenie Gandulfa patronem ich miasta i wprowadzenie dwóch świąt liturgicznych ku jego czci. Jedno z tych świąt istnieje do dziś. Jest to zwyczaj obnoszenia relikwii Gandulfa w uroczystej procesji ulicami Polizzi. Z powodu dawniejszej daty wspomnienia święto to odbywa się w trzecią niedzielę września.

W najnowszym martyrologium wspomnienie bł. Gandulfa przypada 3 kwietnia.

W ikonografii bł. Gandulf przedstawiany jest z gałązką jaśminu lub z jaskółkami, na pamiątkę zdarzeń, które miały miejsce po jego śmierci.W ikonografii bł. Gandulf przedstawiany jest z gałązką jaśminu lub z jaskółkami, na pamiątkę zdarzeń, które miały miejsce po jego śmierci.

Gandulf to imię męskie pochodzenia germańskiego, znaczące „wilkołak”.