Bł. Franciszek Pinazo jest jednym z grupy męczenników z Damaszku.

Urodził się 24 sierpnia 1802 r. w Alpuente w Hiszpanii.

W dzieciństwie pasł bydło swoich rodziców, kiedy dorósł, zajął się pracą rolnika. Kiedy miał 20 lat, zakochał się, lecz narzeczeństwo się rozpadło. Wówczas, w 1825 r., wstąpił do zakonu franciszkanów w Chelvie, gdzie pozostał w postulacie przez 6 lat.

Na początku 1831 r. Franciszek rozpoczął nowicjat, śluby złożył w lutym 1832 r. Został skierowany do klasztoru klarysek w Gandii, które zostały objęte opieką duszpasterską przez niewielką wspólnotę franciszkanów. W 1835 r. majątek kościelny w Gandii został skonfiskowany. Franciszek musiał zrzucić habit zakonny, mógł jednak zostać zakrystianem kościoła klarysek w tym mieście, który nie został skonfiskowany.

Pragnąc znów założyć habit, latem 1843 r. wyruszył do Ziemi Świętej, gdzie przybył w październiku. Najpierw przez sześć lat pracował w Damaszku jako kucharz i krawiec. Potem pracował przy Grobie Świętym, w Nikozji, Nazarecie, Jaffie i przy kościele św. Jana w Montanie. Powrócił do Damaszku w 1858 r.

10 lipca 1860 r. na klasztor napadli druzowie (grupa wyznaniowa wywodząca się z islamu), którzy próbowali zmusić braci do przyjęcia islamu. Wczesnym rankiem został przez druzów pobity maczugami. Miał złamaną kość pacierzową, ale jeszcze żył. Wtedy zrzucono go z tarasu.

Razem z nim zginęło siedmiu współbraci: Askaniusz Nicanore de Soria, Engelbert Michał Kolland, Jan Jakub Fernández y Fernández, Karmel Volta Banuls, Manuel (Emanuel) Ruiz Lopez, Mikołaj Maria Alberga y Torres, Piotr Soler Mendez, i trzej bracia Kościoła maronickiego: Abd Al-Mu'ti Massabki, Franciszek Massabki i Rafael Massabki.

Beatyfikacji męczenników dokonał papież Pius XI 10 października 1926 r.

Imię Franciszek pochodzi od germańskiego wyrazu frank, co znaczy „wolny, wolno urodzony”; stąd nazwa plemienia Franków, a Franciscus to był „mąż z plemienia Franków”.