Jozue, syn Nuna z plemiennia Efraim, należy do postaci biblijnych – był tym wodzem, który wprowadził Izraelitów do Ziemi Obiecanej, zastępując na stanowisku wodza Mojżesza.

Jozue został tak nazwany przez Mojżesza, ponieważ jego imię brzmiało Ozeasz (po hebrajsku „zbawienie”).

Urodził się jeszcze w Egipcie, przed Wyjściem. Najpierw był sługą i pomocnikiem Mojżesza. Kiedy Mojżesz wstępował na górę Synaj, poszedł tam w towarzystwie Jozuego. Potem był jednym z dwunastu szpiegów, którzy prowadzili zwiad w Ziemi Obiecanej, kiedy Izraelici szykowali się do wejścia do niej.

Kiedy Bóg rozgniewał się na swój lud i zapowiedział Mojżeszowi, że nikt z nich nie wejdzie do Kanaanu, zrobił wyjątek dla Kaleba, syna Jefunnego i dla Jozuego. Mojżesz powiedział Jozuemu, że to właśnie on wejdzie z narodem do ziemi, którą Pan im obiecał.

Zmarł w wieku stu dziesięciu lat.

Jozuemu i jego czynom poświęcona jest szósta księga Starego Testamentu, czyli Księga Jozuego.

Imię Jozue oznacza „Jahwe jest wybawieniem”.