Św. Serwacy urodził się w IV w w Armenii. Około 340 r. został biskupem w Tongres w Belgii. Należał do najbardziej zaciętych przeciwników arianizmu, między innymi brał udział w synodzie w Rimini (359), na którym ponownie potępiono błędy Ariusza. Serwacy był też wielkim czcicielem Najświętszej Maryi Panny. Ku jej czci ufundował i poświęcił kościoły w Tongres i w Maastricht.

Jak głosi legenda, Serwacy przeczuł zbliżającą się śmierć, udał się więc do Maastricht, ponieważ tam chciał być pochowany. Data jego śmierci nie jest znana – 13 maja 384 r. przyjmowana jest jako prawdopodobna (jedna z legend podaje, że zginął śmiercią męczeńską). Od razu po śmierci rozpoczął się jego kult. Niebawem wystawiono na jego grobie kaplicę, potem, w 1039 r. kościół, który dziś jest najstarszą świątynią w Holandii. Grób św. Serwacego należał niegdyś do czołowych sanktuariów północnej Europy, pielgrzymowali do niego między innymi tak wielcy ludzie, jak cesarze Karol Wielki, Henryk II i Maksymilian, a także święci: Norbert z Xanten, Bernard z Clairveaux i wielu innych. Od końca XIV w. znany jest kult relikwii wg cyklu siedmiorocznego. W okresie reformacji obyczaj popadł w zapomnienie, ale wrócono do niego 1929 r.; ostatnio pielgrzymki odbyły się w 1990 i 1997 r.

Św. Serwacy jest patronem Maastricht, Goslaru, Limburga, Quedlinburga, diecezji Wormacji, ślusarzy i stolarzy, ludzi uprawiających winną latorośl, jest też patronem urodzaju; wzywany jest w przypadku reumatyzmu, bólów nóg i gorączki, w przypadku szkód wyrządzonych przez mrozy, w przypadku paraliżu u zwierząt, w przypadku plagi myszy i szczurów.

W ikonografii przedstawiany jest zwykle w szatach biskupich, często w okularach i z księgą, czasem z laską i kluczem. Czasem dodaje mu się także drewniaki, ponieważ według jednej z legend tym właśnie obuwiem miał zostać zabity. Przedstawia się go też jak uśmierca swoją laską smoka (arianizm), albo gdy śpi w słońcu utrudzony pielgrzymką, wachlowany przez orła.

Imię Serwacy pochodzi od łacińskiego słowa servatus – zachowany.