Św. Serafin urodził się w 1540 roku w Montegranaro we Włoszech w ubogiej rodzinie jako Felice (Feliks) Pampiani; Serafin to jego imię zakonne. Jako dziecko był wątły i niezaradny. Nigdy nie nauczył się czytać ani pisać. Przez pewien czas pasł owce u sąsiada, potem zaczął pomagał starszemu bratu, który był murarzem. Brat traktował go bardzo źle, wręcz brutalnie, popychał go, bił, zmuszał do pracy ponad siły, wyśmiewał i nie często wypłacał mu zarobku. Lekceważąco traktowała go też reszta rodziny.

Kiedyś 18-letni Serafin usłyszał, jak gospodyni czyta książkę religijną – o prawdach wiecznych: zrobiło to na nim tak wielkie wrażenie, że postanowił wstąpić do zakonu. Wybór padł na zakon kapucynów w Tolentino. W zakonie jako brat świecki był furtianem i kwestarzem. Dla otoczenia był zawsze przykładem świętego życia. Jak św. Franciszek z Asyżu, kochał całą przyrodę, we wszystkich stworzeniach widząc braci i siostry, stworzone przez naszego Niebieskiego Ojca. Żył modlitwą i pokutą, podziw wzbudzał wielką pokorą. Był łagodny wobec innych, a surowy wobec siebie. Niezaradny i naiwny, często musiał znosić zniewagi otoczenia, czynił to jednak z godną podziwu cierpliwością. Dzięki tym swoim cechom zdobywał tak wielką sympatię ludzi, że kiedy przenoszono go do innego klasztoru, a przenoszono go często, niejednokrotnie nawet miejskie władze prosiły przełożonych Serafina, żeby go pozostawić na miejscu. Miał dar godzenia zwaśnionych. Mimo braku wykształcenia, często był pytany o radę nawet przez wysoko postawione osobistości.

Pod koniec życia w Serafinie zrodziło się pragnienie, by oddać życie za Chrystusa, w związku z czym prosił przełożonych o wysłanie go na misję, miał bowiem nadzieję tam zdobyć męczeństwo. Zmarł jednak nagle w klasztorze w Ascoli 12 października 1604 r. Pogrzeb stał się prawdziwą manifestacją. O ciało zmarłego pocierano dewocjonalia. Modlono się nie za niego, lecz do niego. Do grobu przychodziły liczne pielgrzymki, wielu ludzi otrzymywało nadzwyczajne łaski.

W 1611 r. władze zakonne rozpoczęły starania o oficjalne zaaprobowanie kultu Serafina. Beatyfikował go papież Benedykt XIII w 1729 r., a kanonizował papież Klemens XIII w 1767 r.

Relikwie św. Serafina przechowywane są w klasztorze kapucynów w miejscowości Solesta w kościele Matki Bożej.

Imię Serafin pochodzi od hebrajskiego słowa seraphim – „płonący”.